Schuurpapier in de strot, het hoofd vol ongeloof, oude beelden maken plaats voor nieuwe en op bijna 119-jarige leeftijd is de oude Griek kennelijk nog in staat om wonderen te verrichten…
Superlatieven schieten in alles tekort. Van keeper tot linksbuiten, van wissels tot technische staf en niet te vergeten die 4200 socios ergens op ring vier en vijf; alles klopte. Twee uit twee in de beginfase, al moet gezegd worden dat paal en lat onze vrienden waren. Het gaf de kijkers zelfs de kans om even relaxt achterover te leunen en met verbazing te zien wat er zich allemaal afspeelde in de Spaanse hoofdstad…
Het Plaza de Mayor was in de middag al veroverd, het was een kwestie van tijd dat ook binnen de vestingsmuren van Estadio Bernabeu het terrein het onze zou worden. Er is altijd hoop, maar ook realiteitszin. Je verwacht tot niet dat een club van 637 miljoen zich laat vernederen door eentje van 28 miljoen? Dat is een ongelijke strijd, toch?
De winnaar van de laatste drie edities van de sjampionnekliek is er dus uit en meer dan op waarde geklopt. Dus op naar de beste acht van Europa. En dat met een begroting waarom die andere zeven denigrerend lachen. Zestien jaar na dato mogen we er weer even van dromen om “die cup met de grote oren” omhoog te tillen. Veertien (!) wedstrijden onderweg…. Nog vijf te gaan?
Het zou wat zijn… Steeds dichter bij de rondvaart door de grachten. Bernabeu was 5 maart van ons; kan dat misschien nog een keer in mei? Wie zal het zeggen. In ieder geval hebben we dit al te pakjen, nu nog wat zilverwerk vergaren in de komende maanden. We tellen weer mee en dat is weleens anders geweest. Maar we hebben nog niets, behalve deze historische avond én het gevoel dat dit allemaal losmaakte. Het nagenieten mag nog even, maar op zondag wacht weer een nieuwe uitdaging. En dóórrrrrrr!!!