Europese uitwedstrijden, of ze nou in de Champions- of Europa League gespeeld worden, zijn een verhaal apart. De reis er naartoe, de wedstrijddag zelf, de wedstrijd. Het heeft iets speciaals. Zo ook bij de uitwedstrijd tegen Bayern München. Wij besloten met de bus van de SVA op pad te gaan, met name omdat er door het Oktoberfest bijna geen hotel meer te krijgen was in het centrum van München. Maandagavond 21.00 uur verzamelden we op Borchland, waarna we zo rond 22.00 uur op pad gingen. Gelukkig met een Royal Class bus waardoor we ruimer zaten als in menig vliegtuig. Een chauffeurswissel nabij de grens ging niet helemaal volgens plan waardoor we per abuis al de grens over gingen en daar werden opgewacht door een hele colonne aan polizei. Alle identiteitsbewijzen moesten worden afgegeven, iedereen 1 voor 1 de bus uit en gefouilleerd worden (wat zéér grondig gebeurde) en nog even met een drugshond door de bus heen. Het standaardverhaal dus als je naar Duitsland gaat als voetbalsupporters.

De busreis duurde zo’n 12 uur in totaal, inclusief stops. Op de heenweg valt dat nog wel mee, je bent op weg naar (hopelijk) een toffe awayday dus dat slapen haal je de dag erna wel weer in. Onder de bekende klanken van Hazes die uit de busspeakers knalde kwamen we rond 10.00 uur ’s ochtends aan bij de Allianz Arena. Voor onze buschauffeur was het nog een hele klus om de bus te parkeren op het door Bayern München aangewezen parkeerterrein. Door aanwezige hekjes was de te nemen bocht nogal een uitdaging maar gelukkig kwam de bus er zonder kleerscheuren doorheen.
Toen was het een kwestie van het kaartje omwisselen en de stad in. Maar natuurlijk niet voordat we nog een paar foto’s van het immense stadion hadden gemaakt. Vol goede moed liepen we richting metro, die toch een aardig stukje lopen bleek te zijn. Na ongeveer 20 minuten konden we dan eindelijk écht de stad in (het stadion ligt zo’n 13 km buiten het centrum van München).

Als je tijdens Oktoberfest in München bent dan zit er maar één ding op. Op naar het terrein waar dat gevierd wordt. Onderweg kwamen we ladingen Duitsers tegen in lederhosen en de welbekende niets verhullende jurkjes. Ook menig Ajacied mengde zich in het verkleedpartijtje. Het terrein van ’t Oktoberfest is immens. Naast de biertenten is het ook een kermisterrein met vele attracties en natuurlijk tientallen eetkraampjes. Wij belandden in een biertent waar één van ons totaal tegen de verhouding in een koffie bestelde. Die bleek € 8,- te kosten. Het was duidelijk dat er hier voornamelijk gewoon alleen bier gedronken moest worden. Blijkbaar is het ook een traditie dat er een heel fout Duits bandje staat te spelen, wandelend door de tent, onder begeleiding van koeienbellen en weet ik ’t wat nog meer. Je hoopt natuurlijk dat ze jouw tafel overslaan… maar dat gebeurde niet. Toen ze ook maar enigszins in de buurt van onze tafel kwamen was de helft van ons groepje al naar buiten gerend alsof de duivel ze op de hielen zat. Die Duitsers zullen wel gedacht hebben: “Niederländer…”

Wij kozen ervoor om ’s middags naar de wedstrijd te gaan tussen Bayern en Ajax o19. Het was guur en koud op de tribune met een naar ijzig windje. Toch was de wedstrijd spannend en wist Ajax na een 2-1 achterstand uiteindelijk nog 2-2 gelijk te maken in de slotminuten van de wedstrijd. Terug richting het Centraal Station van München om daar maar even snel een vette hap te pakken bij de McDonalds en een beetje op te warmen. Onze Google Maps gaf prachtig aan dat de Maccie moest zijn waar we stonden. Maar we zagen niks. Lichte paniek maakte zich van ons meester, want als je je eenmaal hebt verheugd op je cheeseburger dan wil je ‘m hebben ook. Op zoek naar de gele M dus. Bleek ‘ie ondergronds te zitten, in de hal van het station. Tja… dat is lastig zoeken dan als je op de straat staat…

Opgewarmd en met een volle buik richting stadion. De Allianz Arena was rood verlicht en zo in het donker zag het er zeer indrukwekkend uit. Het feit dat het uitvak zich op de 3e ring bevindt zorgde er natuurlijk ook voor dat we een flink eind omhoog moesten trappen lopen. Die uitputtingsslag zorgde echter niet voor een rustige sfeer in het uitvak. Want wat ging het daar geweldig los! Vanaf eigenlijk het moment dat men Three Little Birds draaide in het stadion was ’t feest. Zingen, springen, losgaan. De passie spatte van de tribune af. En waar eigenlijk niemand vanuit durfde te gaan gebeurde ook nog: Ajax speelde de pannen van ’t dak. Na de 1-0 achterstand dacht vrijwel iedereen: “Daar gaan we…”. Maar niets bleek minder waar. Het uitvak zette aan, ‘Mijn Stad’ schalde ontzettend hard van de tribune af (harder dan ik ooit heb gehoord) en Ajax wist een gelijkspel te behalen. Die ontlading bij die goal van Mazraoui is onbeschrijfelijk. Als een stel apen vloog iedereen over elkaar heen, in elkaars armen, je knuffelde mensen die je helemaal niet kende. Brillen vlogen de lucht in, fakkels werden aangestoken, bekers drank vlogen overal heen behalve in de mond van de eigenaar. Wat een gevoel is en blijft dat. Als je nog nooit zoiets hebt meegemaakt kan ik het je ook niet uitleggen. Ik zeg alleen maar: pak een keer zo’n wedstrijd mee als je de kans hebt. Je weet niet wat je meemaakt.

Na de wedstrijd gingen wij natuurlijk weer direct de bus in voor de terugreis naar Nederland. Iedereen zal ontzettend voldaan op z’n stoel en het vreemde gevoel heerste zelfs een beetje dat je gewoon had moeten winnen hier (wie had dat van tevoren gedacht?). Vele mobieltjes gingen aan en de filmpjes van de pogo en andere prachtige momenten op de tribune werden teruggekeken. Later kwamen ook de filmpjes online die buiten waren opgenomen (en jullie vast ondertussen al gezien hebben) waarop het uitvak zo goed te horen is. Wat een sfeer! Ik heb vele Europese uitwedstrijden meegemaakt in heel wat jaren maar deze komt wel hoog op het lijstje.

De terugreis was verder rustig. Bijna iedereen zakte als een kaartenhuis in elkaar op een gegeven moment en de meeste mensen hebben wel wat slaap gepakt. Uiteindelijk kwamen we zo rond 10.30 uur weer aan in Amsterdam. Voor ons daarna nog een kort reisje naar huis van 20 minuten en toen ging echt het licht uit. Na zoveel uren op een busstoeltje te hebben gezeten is een bed toch wel een heerlijke luxe.

We genieten nog steeds na en maken ons op voor de volgende Europese awayday. Benfica uit. Laat maar komen!

Groetjes Melissa Post