En wéér is ons iemand van de gouden generatie van de jaren zeventig ontvallen. Als ik aan deze man denk zie ik direct de eerste twee zinnen van de Ajax Marsch: Een juichtoon da’vre langs de velden, voor ons dierbaar Rood en Wit. Dat deed de hoofdpersoon in kwestie bijna vierhonderd keer…
De rechterflank was zijn terrein, maar tijdens het totaalvoetbalregime van Michels doemde hij ook gerust als linksbuiten op. Deed hij dit om te kijken in welke zone hij in het tweede bedrijf zou komen te spelen of was het tactisch of impulsief te noemen? Gemakshalve ga ik uit van het tactische, want niemand bleef in zijn gebied die dagen. Een meestersvondst van De Sfinx, die zijn elf pionnen over het bord schoof met een dodelijke precisie. Dáár werd de basis gelegd voor drie Europacups op rij…
Vanaf 1961 was hij actief voor de club die hij zo lang zou dienen voordat hij zijn heil zou gaan zoeken in het buitenland. Een jaartje Schalke ’04 en eenzelfde periode in Frankrijk bij F.C. Metz zag hij een verblijf in de Verenigde Staten wel zitten. In die dagen probeerde men met grote Europese en Zuid-Amerikaanse grootheden het voetbal populair te maken. Het stierf een langzame dood. Op twee uitstapjes na (Nederland, Sparta en China, Tung Sing) bleef Suurbier in het land der onbegrensde mogelijkheden en startte daar ook zijn trainerscarrière….
Zeventien jaar betaald voetbal, drie Europacups, twee WK-finales, vierendertig jaar als trainer actief geweest. Dan kun je wel spreken van een betekenisvolle carrière. Het helft van het succesvolle duo Knabbel en Babbel (samen met die andere iconische back van weleer Ruud Krol) is er dus niet meer. Rust zacht, dappere strijder!
Blog: Andre van der Voort