Wéér HELEMAAL NIETS! Opnieuw met lege handen na het debacle in 040, daar waar eerder al van alles werd verspeeld. Uitgeschakeld in de beker door de toekomstige degradant, in de Champions League al na één ronde geëlimineerd en dan ook nog eens een ronde verder in de herkansingen hetzelfde lot in de Europa League, daar waar een jaar terug nog triomfen werden gevierd, echter ook zonder prijs.

Het komt rot uit mijn mond, maar de titel is geen moment in beeld geweest. Onder Keizer was het voetbal in het begin niet om aan te gluren, maar er leek verbetering in te zitten, zo vlak voor de winterstop. Keizer werd afgeserveerd, omdat hij zogezegd geen ervaring had om een “topclub” te leiden. Vóór zijn aanstelling was er al die bestuurlijke verdeeldheid. Hoe vals zijn start ook was, hem valt niet kwalijk te nemen dat hij moest dealen met de situatie rondom Abdelhak Nouri. Dat heeft meer dan de helft van het seizoen gekost om de koppies leeg te maken, want zoiets heeft impact als dit vlak voor jouw ogen gebeurt. Een stok om mee te slaan werd gevonden door het verlies in de beker. Tekenen van verbeteringen van de patiënt werden zichtbaar tegen Heerenveen en 010, toen er met zeer effectief spel (overigens niet groots) de tegenstander in resultaat overdonderd werd: 0-4 en 1-4. De achterstand bedroeg slechts vijf puntjes halverwege…

De tweede kale veldheer werd aangetrokken uit de Domstad en die moest het tij zien te keren. Hij moest er voor zorgen dat de schaal in Amsterdam zou komen. Een misvatting eerste klas, want ook deze trainer ontbeerde de ervaring als hoofdverantwoordelijke, ondanks dat hij bij andere prominente clubs assistent was geweest. Maar assistent betekent niet de volle verantwoording, zo bleek al snel.

Over verantwoording gesproken: De in zijn spelende tijd altijd rustige keeper zou zijn baan op het spel zetten als de titel niet naar Mokum zou komen. Maar de rust veranderde al snel in paniekvoetbal, net als het spel overigens. Om nu te zeggen dat spelers individueel progressie hebben gemaakt lijkt mij een wat overbodige conclusie, maar feit is wel dat de achterstand werd verdubbeld naar tien punten en het einde van de rit is nog niet uitgezeten, zo drie wedstrijden voor het einde van deze lijdensweg…

 

Honderd jaar na de eerste landstitel later kunnen we met zijn allen de conclusie trekken dat de haat richting ons aller Ajax alleen maar groeit en vaak zelfs groter is dan de liefde voor de eigen club. Dát laatste moeten we dan maar als een compliment beschouwen, om nog iets van het seizoen te kunnen maken. De rijkste club met de rijkste historie en met de beste selectie (zo pretendeert men althans) zou eigenlijk net als bij onze oosterburen de titels aaneen moeten rijgen. Het is tevens de charme van het voetbal dat titels niet gekocht kunnen worden, uitzonderingen daargelaten. Maar mág je iets verwachten? Dat lijkt mij wel. De prijzen van de seizoenkaarten gaan ongetwijfeld weer omhoog en wie trappen er weer in? Wie gaan er allemaal weg en wat komt er voor in de plaats? Wordt er gescout in de speeltuin óf worden er meer ervaren spelers gehaald? Krijgen we op bestuurlijk- en directieniveau nog aardverschuivingen of drukken de heren hun konten nog verder in het rode pluche? Wordt er zwijgend geknikt of is er een plan van aanpak?

De tol van de roem? Het neersabelen van de misplaatste arrogantie? De concurrentie lacht zich de ballen uit de broek omdat het ze wéér niet gelukt is. En ze hebben nog gelijk ook!!!

Tekst Andre van der Voort